علی‌محمد حق‌شناس (۱۴ اردیبهشت ۱۳۱۹، جهرم – ۱۰ اردیبهشت ۱۳۸۹، تهران) زبان‌شناس، فرهنگ‌نویس و شاعر ایرانی، استاد گروه زبان‌شناسی دانشکده ادبیات و علوم
انسانی دانشگاه تهران، مؤلف و مترجم آثار متعدد در زمینه ادبیات، زبان‌شناسی، تاریخ زبان‌شناسی و فرهنگ‌های انگلیسی به فارسی بود.
او از اعضای شورای بازنگری در شیوه نگارش و خط فارسی بود. علی‌محمد حق‌شناس در ۱۴ اردیبهشت ۱۳۱۹ در خانواده‌ای مذهبی از بیت آیت‌الله حق‌شناس در جهرم به دنیا آمد. دیپلم ادبی را از دبیرستان نمازی شیراز اخذ کرد. حق‌شناس از دانشسرای عالی تهران (دانشگاه تربیت معلم کنونی) در رشته زبان و ادبیات فارسی لیسانس گرفت. سپس عازم انگلستان شد و از دانشگاه لندن در رشته زبان‌شناسی و آواشناسی همگانی دکتری گرفت. وی در سال ۱۳۵۲ به ایران بازگشت. نخست در دانشگاه ملی (دانشگاه شهید بهشتی کنونی) و بعد در دانشگاه تهران به تدریس پرداخت. او در سال ۱۳۸۵ به عنوان چهره ماندگار معرفی شد. حق‌شناس در روز جمعه ۱۰ اردیبهشت ۱۳۸۹ در بیمارستان پیامبران تهران درگذشت.
کتاب‌شناسی:
تألیف
آواشناسی، تهران: انتشارات آگاه، ۱۳۵۶
فرهنگ انگلیسی به فارسی هزاره، تهران: انتشارات فرهنگ معاصر، ۱۳۷۹
این کتاب، در دوره بیستم انتخاب کتاب سال، از طرف وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی به عنوان کتاب سال معرفی و برگزیده شد.
زبان و ادب فارسی در گذرگاه سنت و مدرنیته، تهران: انتشارات آگاه، ۱۳۸۲
بودن در شعر و آینه (مجموعه شعر)
زبان فارسی (۱)، (۲) و (۳): سال اول، دوم و سوم دبیرستان (تألیف گروهی)، به‌همراه احمد سمیعی گیلانی، حسین داوودی، محمدرضا سنگری، تقی وحیدیان کامیار و حسن ذوالفقاری.
ترجمه
تاریخ مختصر زبان‌شناسی (ترجمه)، نوشته آر.اچ. روبینز، نشر مرکز، ۱۳۷۰
تاریخ زبان‌شناسی (ترجمه)، نوشته پیتر سورن، انتشارات سمت، ۱۳۸۷
مکاتب زبان‌شناسی نوین در غرب (ترجمه)، نوشته پیتر سورن، انتشارات سمت، ۱۳۸۸
تولستوی (ترجمه)، تهران: انتشارات طرح نو، ۱۳۷۱
رمان به روایت رمان‌نویسان (ترجمه)، تهران: نشر مرکز، ۱۳۷۰
زبان (ترجمه)، اثر ادوارد ساپیر، تهران: انتشارات سروش، ۱۳۷۶
