غلامحسین یوسفی نویسنده، مترجم، مصحح و استاد ادبیات فارسی در ۲ بهمن ۱۳۰۶ در مشهد بدنیا آمد و ۱۴ آذر ۱۳۶۹ در اثر عارضه سرطان ریه در گذشت و در جوار حرم مطهر امام رضا(ع) به خاک سپرده شد.
وی بعد از پایان تحصیلات متوسطه در مشهد، برای ادامه تحصیل در رشته زبان و ادبیات فارسی، مشهد را به مقصد دانشگاه تهران ترک کرد و در دانشگاه تهران تا کسب مدرک دکتری ادبیات فارسی ادامه تحصیل داد. رساله دکتری او با عنوان «وصف طبیعت در شعر فارسی تا قرن هفتم هجری» به راهنمایی استاد بدیع الزمان فروزانفر بوده است.
از فعالیت های مورد علاقه و تخصصی غلامحسین یوسفی تصحیح متون کهن بر پایه دقیق ترین شیوه های علمی بود که در این راه گامهایی موثری در ادبیات ایران برداشته است. از جمله تصحیح قابوسنامه و تصحیح بوستان سعدی. تسلط بر ادبیات عرب و فرانسه از ویژگی های ممتاز وی بود. یوسفی در نوشته های خویش نهایت امانت، دقت و متانت را به کار می برد. او در تصحیح متون یا سایر نوشته هایش ممکن بود از هر کس و هرجا پرس و جو کند و هر کمکی که در تحقیقاتش از کسی دریافت می کرد در کتابش از او یاد و تشکر می کرد. عرصه دیگری که غلامحسین یوسفی در آن آثار ممتازی را عرضه کرد، حوزه نقد ادبی بود. وی با نگارش کتاب های ممتازی چون "دیداری با اهل قلم" و "چشمه روشن"، از جمله عالی ترین و علمی ترین نقد ادبی را به شیفتگان ادبیات هدیه داد. او منتقدی عمل گرا بود تا نظریه پرداز و و نقد منصفانه و پرهیز از افراط و تفریط و رعایت اعتدال از ویژگی های نقد وی است. جایزه کتاب سال ۱۳۴۷ برای کتاب فرخی سیستانی و جایزه کتاب سال ۱۳۶۷ برای ترجمه کتاب «شیوه های نقد ادبی» اثر دیوید دیچز در کارنامه وی می باشد.
دکتر ایرج افشار در باب مقام علمی وی می گوید: او دانشمندی بی تکلف، بی تکبر، مشوق علم و شیفته ی معارف ایرانی و مقام انسانیت است که این ویژگی ها کمتر در یک شخص جمع می شوند.
از آثار او می توان موارد زیر را نام برد:
فرخی سیستانی ابومسلم، سردار خراسان دیداری با اهل قلم برگ هایی در آغوش باد کاغذ زر (مجموعه مقالات ادبی و تاریخی) روان های روشن چشمه روشن شیوه های نقد ادبی