آیت‌الله سیدمحمد ضیاءآبادی، مفسر قرآن کریم و از علمای تهران و اساتید اخلاق، دعوت حق را لبیک گفت.
آیت الله ضیاءآبادی از شاگردان امام خمینی (ره) و علامه طباطبایی است و از سال ۱۳۴۰ استاد حوزه علمیه تهران بود و جلسات تفسیر و در اخلاق او در مسجد علی بن الحسین (ع) دربند برگزار می‌شد.
زندگی نامه:
آیت‌الله سیدمحمد ضیاء‌آبادی در سال ۱۳۴۷هجری قمری برابر با ۱۳۰۷ هجری شمسی در قریه ضیاءآباد واقع در ۴۵ کیلومتری شهرستان قزوین و در خانواده‌ای روحانی دیده به جهان گشود.
سید محمد سال ۱۳۲۰ برای تحصیل به قزوین رفت و در مدرسه التفاتیه که از مدارس کهن قزوین به شمار می‌رود مشغول فراگیری علوم اسلامی شد و مقدمات را شامل صرف، نحو، معانی، بیان و بدیع و منطق نزد استاد آقا شیخ یحیی مفیدی فرا گرفت.
او بعد از مدتی اقامت در حوزه علمیه قزوین، در سال ۱۳۲۸ شمسی راهی حوزه علمیه قم شد و به مدت ۱۲ سال از محضر اساتید قم از جمله حضرات آیات بروجردی، امام خمینی (ره)، طباطبایی، سدهی اصفهانی، علامه طباطبایی و... استفاده کرد و در ادامه به تدریس در حوزه علمیه قم پرداخت و کتب معالم، قوانین و لمعه را برای طلاب و فضلاء حوزه علمیه قم تدریس می‌کرد. اما سال ۱۳۴۰ شمسی و پس از رحلت آیت‌الله بروجردی(ره) به تهران مهاجرت کرد و مشغول خدمات علمی، فرهنگی و تبلیغی شد.
آیت‌الله ضیاءآبادی درباره هجرتش به تهران می‌گوید: در دوران اقامتم در قم در درس خارج حضرت امام و آیت‌الله بروجردی شرکت کردم و تمام این درس‌ها و نیز کفایه و اسفار ملاصدار را با حضرت آیت‌الله شیخ محمد محمدی گیلانی و مرحوم شیخ حسن لاهوتی بحث می‌کردم. بعد از فوت آیت‌الله بروجردی احساس کردم اقامت من در قم ضروری نیست، لذا به تهران مهاجرت کردم. آشنایی‌ام با برخی دوستان که اغلب اهل وعظ وخطابه و به اصطلاح منبری بودند، مرا به منبری شدن علاقه‌مند کرد و تشخیص دادم که زمینه کار در تهران مساعدتر است، لذا به تهران آمدم و ضمن تدریس در مدرسه آقای مجتهدی تهرانی، به کار وعظ و تبلیغ پرداختیم. بعد از مدتی چون علاقه‌مند به مطالعه بودم، تشخیص دادم که منابر خود را هدفمند کنم تا وقت بیشتری برای مطالعه داشته باشم که الحمدلله توفیقاتی نیز در این باره داشته‌ام.»